Ik zie me nog zitten, enkele weken terug, aan het lunchen met een paar collega's. Al lachend zeiden we tegen elkaar: "Jaja, voor 't zelfde geld mogen we hier binnenkort niet meer zitten.". We praatten over het onderzoeksproject, onzekerheid troef en ik bleef grappen: "Ik mag niet meer binnen in de scholen, gelukkig mag ik thuis nog binnen.". 

In de weken die volgden, maakte ik nieuwe schema's, nieuwe plannen, positief lonkend naar: "Na de paasvakantie". Toen leek het oneindig ver en mogelijk, nu lijkt het een staaltje naïef optimisme. Net als alle anderen, begon ik meteen met een aangepaste planning: 's morgens vroeg starten, overdag de kindjes entertainen en 's avonds nog wat verder werken. Dat ging prima, er was een 'einde' in zicht. Als we allemaal flink thuis zouden werken, enkel zouden buitenkomen voor hoognodige acties en zouden doorbijten, zou het wel in orde komen.

Blogs, websites, Twitteraccounts, Facebookpagina's, nieuwpagina's, ze deelden allen de geheimen van vlot thuiswerken, omgaan met kinderen die online moesten les volgen en weekmenu's met wc-papier - euh pardon, beperkte ingrediënten. Dagelijkse foto's van kijk-wat-een-fantastische-dingen-die-ik-meemaak werden vervangen door kijk-hoe-ik-de-beste-ben-tijdens-lockdown of oh-gottekes-ik-moet-nog-werken beelden... En we deden met zoveel mogelijk van we-blijven-in-ons-kot. 

Intussen zijn we wéken (ja, wéken!) verder en alles went zo blijkt. De dagelijkse cijfers, zelfs die wennen, "maar" zoveel honderd doden, zoveel ziekenhuisopnames... Ah, weer een post van een verpleegkundige of dokter die zegt dat het écht wel belangrijk is om thuis te blijven. Het is een onderdeel van onze realiteit geworden, het normaliseert. En net dat zorgt ervoor dat we niet meer allemaal even flink zijn. 

Ik ben een egoïste, ik wil dat het stopt. Omdat ik hou van plannen, van optimistische schema's en leuke vooruitzichten. Omdat ik hoop dat het project waar ik bijna een jaar geleden in sprong, kan afgewerkt worden zoals het hoort. Dat mijn once-in-a-lifetime-werkervaring niet afgenomen wordt door een stom virus. Omdat ik hoop dat mijn wederhelft binnenkort wat gas kan terugnemen en we weer rustig kunnen genieten van een glas (teveel) zonder mondmasker-stresskes of zevenhonderdste telefoontje. En omdat ik vind dat kinderen recht hebben op onderwijs dat ook buiten de deur plaatsvindt, met vriendjes en een andere juf dan juf mama. 
​
"Hou het goed in de gaten", zei hij toen ik die vrijdag tijdens de lunch vroeg: "Wat nu met ons project?". En ik zeg U op deze prachtige Paasdag: "Hou het goed in de gaten, het is nog niet gedaan.". 

Al meer dan anderhalve maand, volg ik vanuit de loges mee hoe het coronavirus huishoudt. Vanuit de loges, omdat ik net zoals iedereen de actualiteit volg maar tegelijk ook heel wat input krijg van de wederhelft die in de zorg werkt. Terwijl heel wat jongeren, volwassenen én oudjes nog een laatste ‘feestje’ planden, zag ik zijn gezicht grauwer worden. Hij is degene die altijd tegen mij zegt: “Rustig, dat komt wel in orde.”. Maar deze keer zei hij niets, zijn gezicht daarentegen sprak boekdelen. 
 
Hoe zijn we hier godverdomme beland. En dan spreek ik niet alleen over de lichte-lockdown die ons opgelegd werd. Of over al die mensen, jongeren, kinderen en zelfs baby’s die sterven. Ik klaag niet over het ‘thuisscholen’, grapjes maken erover, doe ik des te meer. Dat was vroeger mijn wederhelft zijn taak, die nam ik intussen gretig over. We proberen er allemaal het beste van te maken. Man moet 7/7 werken, prima. Zelf proberen die uren rond te krijgen? Prima. Voor onze drie kinderen (waar we godverdomme zelf voor gekozen hebben!) zorgen, met plezier. Is het lastig? Godverdomme jaat! 
 
Waar ik echter het schijt aan krijg is al de rest. Ik probeer bewust de telefoon, de televisie en heel wat andere digitale kanalen af te sluiten. We weten dat het slecht is en op het gezicht van de wederhelft is iedere dag de korte samenvatting af te lezen. Maar wat is het frustrerend als ik dan toch eens een persoonlijke mailbox/krantenartikel/Facebookpagina/… open. Zelfs de supermarkt binnengaan was godverdomme niet meer normaal de afgelopen weken. Waar we eerst overstelpt werden met mooie beelden van de samenhorigheid uit andere landen, worden we nu continu overspoeld met hebberigheid. Iedereen wil een premie, iedereen wil de grootste voorraad en pakt wat hij pakken kan.
 
Wij hebben geluk; we werken allebei, kunnen blijven werken en ons loonleven loopt (voorlopig?) verder, op dat vlak is het dus eenvoudig om te reageren op anderen. Maar godverdomme, hoe is het mogelijk dat ‘we’ al jarenlang spreken over besparen, waarbij onderwijs & zorg altijd het varkentje hadden dat als eerste geplunderd werd? Wat zal er gebeuren als dit alles ooit eindigt? Welke varkentjes zal men dan leeghalen om te compenseren? Ik vrees voor de toekomst van onze eigen kleine varkentjes, voor ons eigen pensioen, … Maar daar lig ik niet wakker van. We genieten van de zon, we hebben een warm huis, een zacht bed en voldoende eten. Misschien niet steeds alle favoriete ingrediënten, cornflakes of koekjes, maar we komen niets tekort.
 
Ik hoor veel verhalen waarbij ik de neiging heb om te reageren maar ik doe het niet (gelukkig maar). We kennen niemand zijn/haar persoonlijke verhaal volledig en wat voor mij onbenullig lijkt, is voor iemand anders misschien best wel belangrijk. Ik dacht aan het begin van de zachte lockdown, nu zoveel Vlamingen/Belgen zelf financiële problemen ondervinden, dat men zou beseffen dat het misschien tijd wordt om een beetje menselijker te denken. Maar neen, we eisen premies, we eisen extra’s, we eisen meer. We blijven met zovelen zo hebberig en we zijn allemaal het grootste slachtoffer. Iedereen heeft dezer dagen de lastigste kinderen, de zotste job, de moeilijkste klanten, de grootste problemen... Velen vullen de tijd voor 90% met klagen en zagen over hoe lastig het leven wel niet is. Nog steeds niet beseffende dat dat leven alles is wat er is en dat het in enkele dagen voorbij kan zijn.
 
Godverdomme toch…

Bloggen doe ik al meer dan 14 jaar, zij het niet (enkel) hier. Ik deed mee met de meute rond 2003, omdat ik het zalig vond om een kijkje te nemen in het leven van andere jongvolwassenen. Ik volgde avonturen van crazy chicks die toen al hun dromen najoegen in het hoger onderwijs. Daarnaast keek ik met plezier hoe sommigen die droom verwezenlijkten door te reizen en ik pinkte mee een traantje weg wanneer het uitging met één van die chickas hun lief. Zelf schreef ik over mijn wereldse problemen, me er niet van bewust dat alles wat online kwam nogal publiek is. Maar hé, dat was nooit een issue back in those days.

We hadden een vaste kliek van schrijvers en lezers en we waren vooral heel lief voor elkaar. Een hart onder de riem steken wanneer het moeilijk was, een schouderklopje om elkaar te motiveren en een vriendelijke mening wanneer wereldprobleem 3001 online verscheen. Ik was in die tijd zo gelukkig dat dit medium bestond, een plek waar je 100% jezelf kon zijn en waar je met zoveel mensen in contact kon komen... Eensgezinden vond je niet steeds op de speelplaats of in de sportclub, maar wanneer je de wijde (web)wereld indook, dan vond die ontmoeting alsnog plaats. 

Zoals dat echter gaat, werden we ouder, de (web)wereld iets minder vriendelijk en heel wat blogs (waaronder mijn eerste avonturen) verdwenen. Sommige van die bloggers heb ik nog lange tijd op Facebook (ha, dat bestond nog niet back in those days!), en IG gevolgd. Ik zag heerlijke levens verder opgebouwd worden en ik zag -spijtig genoeg- dat sommigen vreselijke trauma's te verwerken kregen. Soms ga ik nog eens terug naar één van die oude linkjes, in de hoop dat er nog een update komt, maar meestal is de persoon in kwestie al lang verhuisd en niet meer terug te vinden, net als bij mij het geval is. 

Nadat ik IG ontdekte vele jaren terug, verving ik tekst door beeldmateriaal. Bleek dat dit niet dezelfde impact had. Wie ooit zei dat één beeld meer zegt dan duizend woorden heeft volgens mij nooit de tijd genomen om die woorden op papier - of scherm - te krijgen. Iedereen kan een foto nemen (waar ik blij om ben!) maar het is verdomd moeilijk om dezelfde emoties, hetzelfde verhaal en dezelfde passie in één beeld vast te krijgen. 

Schrijven is zo persoonlijk, zo kwetsbaar. Die kwetsbaarheid wordt maar weinig meer geapprecieerd en er wordt vooral weinig tijd genomen om (tussen de lijnen) te lezen. Daarnaast werd ontdekt welk bereik een blog kon halen en hoeveel mensen erdoor beïnvloed konden worden, waardoor de blogwereld voorgoed veranderde. Authenticiteit verdween, publiciteit verscheen... 

Gisteren stelde ik me nog eens de vraag waar ikzelf mee bezig ben als het over sociale media gaat. Voor mij zijn IG (en alle blogs) mijn persoonlijke uitlaatklep gebleven. Als het om foto's gaat doe ik veel meer moeite dan nodig (om dan toch een imperfect beeld online te zwieren, uiteraard), maar ik geniet er wél van! Om de zoveel tijd zwier ik een heleboel foto's eruit, omdat ze niet meer relevant zijn in mijn huidige leven. Dat hoort niet, maar serieus, I don't care gasten!

Nenoo.be schreef recent een blog over ideeën die letterlijk gestolen werden. Het is al frustrerend dat het vinden van échte blogs moeilijk geworden is, nog frustrerender is dat sommige 'succesvolle' influencers zelfs de mosterd geeneens uit eigen pot meer halen... Dat zorgt ongetwijfeld voor een nog grotere rem op het delen van woorden.

Het valt ook op dat meer en meer mensen een blog en IG-account aanzien als een vrije toegang tot het hoofd van mensen, waar ze hun eigen goesting mogen doen. Niemand verplicht een ander tot het lezen en het volgen van één van die accounts, let it go als het je niets of net teveel doet. Persoonlijk erger ik me soms ongelofelijk aan enkele IG'ers: alles doen voor een paar euro, alles geven voor wat aandacht of de eeuwige negativiteit van anderen... Maar ik volg die mensen simpelweg niet meer, zij voelen er niets van, ik heb er geen last meer van. En ik hoop dat anderen dat ook doen wanneer ze de duizendste plannerfoto van mij kotsbeu zijn. 

Waarom zit ik dan nog online hoor ik U denken? Als alles toch zo slecht geworden is? Awel, ik zal U een geheimpje verklappen: die harde kern van vroeger, die is er nog steeds. En die groeit zelfs, jaar na jaar. Er zijn zoveel talentvolle, boeiende, gepassioneerde, vriendelijke mensen te vinden. En achter de schermen, heel vaak via kleine aangemaakte groepjes, privéberichten of Finstagrams blijven we elkaar nog steeds vinden. ​Daar maken we tijd voor die woorden, om ze te schrijven en om ze aandachtig te lezen. Want duizend woorden zeggen nog steeds meer dan één perfect gefilterd beeld. 

We keren terug naar het mooie jaar 1998. Donderdagochtend, schoolweek. Ik ben thuis. Voor de miljoenste keer geveld door een keelontsteking. Wij hadden al de wijsheid dat antibiotica geen goed idee is voor zo'n virus en dat enkel rust kon helpen. Ik lig dus in zetel, voor de tv. Enkel keuze uit oneindige loops van reclameblokken of enkele VCR-cassettes die nog in de kast lagen (I'm getting old...). Ik kies voor de laatste optie en er verschijnt een zwart gestippeld scherm, ik ben te lam om te cassette te veranderen dus blijf ik verder kijken. Er komt codetaal (programmeertaal bleek later), een mevrouw (Sandra Bullock was toen nog gewoon een mevrouw in mijn ogen) en M&M's. Even later kwam ook de pakjesdienst (misschien komt mijn liefde voor pakjes daar vandaan...). Ik bleef kijken.

Uiteindelijk kon je mij dik anderhalf uur later terugvinden met een telefoonboek (oh the days back then!) op mijn schoot. Ik wou een laptop. Ik wou dat ding zoals in de film. Dat je iets kon schrijven waardoor een computer dingen begreep, dat moest ik zélf kunnen zien! Die voormiddag heb ik effectief gebeld naar een firma, ze waren zeer beleefd, zelfs toen ik zei waarom ik die laptop nodig had, hun beleefdheid was  bewonderenswaardig. Mijn ontgoocheling was groot toen er geen laptop kwam. Een kind van 11 kan er blijkbaar niet zomaar eentje bestellen. Ik was echter geprikkeld, in het tv-boekje (can you even imagine!)  las ik alle omschrijvingen van films en series nauwgezet, in de hoop nog zo'n film als "The Net" terug te vinden. Tevergeefs. 

Wat later kregen we een flyer op school over Paint. Het was geen programmeerwerk maar het was werken met een computer. Ik volgde alle mogelijke sessies die rond dat computer-ding draaiden. Mijn enthousiasme was enorm: je kon dingen maken zonder het echt te maken, je kon iets typen waardoor dat ding wist wat er moest gebeuren. Het was écht, net zoals in de film (en ik vond het toen precies even spannend). 

In het eerste jaar van het secundair onderwijs werd mijn wereld echter veel groter. Ik ontdekte heel wat sporten en smeet me daar volledig op. De computerlesjes werden vervangen door sportieve activiteiten en de film verdween uit mijn gedachten... 

​Een tweetal jaar later kwam de eerste pc in ons huis, met zo'n djiiiiin-djaaaaang-prrrrrt-brrriii-inbelverbinding. Het enige wat me in die tijd interesseerde was hoe ik MSN erop kon zetten en hoe ik nog meer kon praten met mijn vriendinnen. Tot de herhaling van The Net op tv kwam. Die Sandra toch, ze had me meteen weer in haar macht. Dit keer ging ik naar de bibliotheek. Ik las volgens mij alle mogelijke boeken over DOS, tekenen, Office... en ik probeerde uit. Soms maakte ik de boel eens kapot, meestal kwam ik tot verrassende resultaten. 

In het vijfde middelbaar stapte ik over naar boekhouden-informatica. Economie was my thing maar die informatica, daar wou ik nog meer over weten. Hoe cool (ahum) was het om mij daar hele dagen mee bezig te kunnen houden! Ik vond het fantastisch om te typen, te spelen met toetsen en de magie op mijn scherm te zien verschijnen... Toen de studiekeuze voor het hogere onderwijs moest gebeuren, wist ik het echter niet meer... 

​Een andere droom toen ik klein was, was om psycholoog te worden. Er leek me niets fijner dan een hele dag luisteren naar mensen en hen te helpen. In realiteit weet ik nu dat die job ab-so-luut niet te onderschatten is én dat het heel ver van "luisteren naar mensen" staat. De verantwoordelijkheid, de stress, de angst (wat als één van jouw patiënten iets begaat?!)... alles waar je als kind niet bij stilstaat. 

Na lang wikken, wegen en vooral twijfelen, koos ik de richting facilitair management maar stapte al na drie weken... over naar de lerarenopleiding (informatica en economie waren twee van mijn vakken, verrassend, niet?). Een job waarbij je mag vertellen, waar je moet luisteren en waar je - als je een beetje een goede leerkracht wil zijn - ook up-to-date moet blijven. Eerlijk? Dit was volgens mij een match made in heaven.

Het spijtige was dat de realiteit veel minder mooi was dan wat ik vooraf dacht... (Is het niet altijd zo? Het leven is immers geen film...).  Als leerkracht heb je zoveel verschillende verplichtingen, dat het heel moeilijk wordt om up-to-date te blijven en/of op één domein bij te blijven. Zeker als je veel verschillende (erg uiteenlopende) vakken geeft. Informatica verdween uit mijn vakkenlijst, en ik vond het niet erg, ik had zoveel plezier in de rest. 

Intussen zijn we meer dan tien jaar verder en - zoals jullie weten - werk ik mee aan een project rond Virtual en Augmented Reality. Informatica, all over again, wel in combinatie met onderwijs, the heaven-match.  Ik nam het programmeren terug een beetje op, ik genoot ervan om een - eenvoudige - website te maken, ik probeer en experimenteer. En nu heb ik goesting om hier nog zoveel meer mee te doen... Sommige interesses geraak je misschien even kwijt, maar weg zijn ze blijkbaar niet. 

Ik vraag me wel af, mocht ik The Net nooit gezien hebben, zou ik dan ooit beseft hebben hoe fascinerend deze wereld is? En vooral; zouden die mensen van de firma die ik toen belde eens goed gelachen hebben? ​

Pedagogische studiedag. Door velen gezien als een verplicht nummer, gevuld met goede intenties maar waar - naar eigen bescheiden mening - soms te weinig gevolg aan gegeven wordt. Vandaag mocht ik voor een zoveelste keer in mijn loopbaan naar zo'n pedagogische studiedag. Groot verschil ditmaal: ik stond aan de andere kant, ik mocht ons onderzoeksproject voorstellen, ik mocht de VR-applicaties demonstreren en laten uitproberen (met af en toe hilariteit alom) en ik mocht mee helpen nadenken over hoe we VR nu in de klassen van die leerkrachten kunnen krijgen...

Het was - sorry voor de herhaling - alweer zo ongelofelijk boeiend. Er werden heel wat ideeën verzameld en twee projectjes zullen we de komende tijd verder uitdiepen. Het was leuk om nog eens mee te brainstormen voor PAV, het was vernieuwend om na te denken over applicaties voor hout, elektriciteit, sanitair... Hopelijk gaat door het brainstormen, door het ontwikkelen van (nieuw) lesmateriaal en door het uitwerken van nieuwe projecten, de bal aan het rollen waardoor we meer en meer leerkrachten kunnen enthousiasmeren voor het gebruik van VR.  

Intussen denk ik in mijn achterhoofd af en toe aan 'mijn' school, ik vraag me af hoe het gaat met 'mijn' cursisten en 'mijn' collega's. Maar tegelijkertijd zijn er al zoveel weken voorbij gevlogen, waarin ik me geen seconde heb verveeld en geen enkele ochtend zonder goesting ben opgestaan... zodat het 'gemis' tamelijk klein is... Ik heb een bureau - waar je meteen bij het voorbijkomen waarschijnlijk al kan zien waar ik zit - met fantastische nieuwe collega's, ik heb 101 opdrachten vol variatie (lees: website maken, virtual reality uittesten, programmeren in augmented reality, pedagogische studiedagen bijwonen, demo's geven, didactisch materiaal uitwerken, vergaderingen bijwonen, experimenten begeleiden, vooruitstrevende projecten bezoeken, volgende week naar de SETT-beurs ...)  en ik leer bij. Ik leer zo ongelofelijk veel bij. 

Het was altijd al zo dat ik veel teveel dingen leuk, tof en boeiend vond. Elk jaar vulde ik die gaten op met extra studies, extra jobkes (remember Tendens tv en de planners + de bullet-journal-workshops tvv het Kinderkankerfonds uit the good old days?), extra helpen op school bij de kindjes, ... Dit is het eerste jaar (ooit?) dat ik niet het gevoel heb dat ik nog grootste dingen moet doen naast mijn job, behalve dan het grootse genieten van ons prachtige gezin.

En toch, ik blijf eeuwig leerkracht, de verhalen die zich nu week na week schrijven, ze zijn te mooi om niet te delen. Plus toen ik vanmiddag eventjes een nieuwe cursus PAV uit mijn mouw schudde (VR included ;-)) maakte mijn hart een sprongetje... Once a teacher, always a teacher. 

One happy lady over here... 
- I always look on the bright side -

Ik ben al op heel wat werkplekken geweest tijdens mijn werkleven. Van frieten bakken tot vuilnis sorteren, van op de markt staan tot lesgeven... ik heb van heel veel dingen geproefd. En het lesgeven, dat viel het meeste in de smaak. Ook het volwassenonderwijs is een wereld waar je soms een verschil kan maken en waar het vaak heel dankbaar werken is. Waarom ben ik er dan - even - weggegaan? Wel...

In België (Vlaanderen) behaal je jouw lerarendiploma en sta je vaak tot aan je pensioen (zeker als je vaste benoeming "binnen" is) voor de klas. Ik stelde me vaak de vraag: "Wat kan ik hier nog aan praktijkervaring meegeven als ik al zoveel jaren niet meer in de praktijk werk?". Ik kon altijd wel de dingen uitleggen maar soms voelde ik me een bedrieger. Niet omdat ik niet veel wist of kon, maar omdat ik ervan overtuigd ben dat het werkveld zo snel verandert dat je als leerkracht nooit in staat bent om én in je klas te staan én alles bij te houden. Het is zelfs niet mogelijk om als werkende het werkveld bij te houden, laat staan als lesgever. Hoe kan je dan na 10, 20, 30 jaar nog steeds nuttige ervaringen meegeven met je cursisten of leerlingen?

Daarnaast wordt alles uiteindelijk in zekere mate routineus. Je geeft een vak/module verschillende keren en hoe meer je dat geeft, hoe eenvoudiger het wordt voor jezelf. Enerzijds heb je dan het voordeel dat je kan focussen op alles wat er rond (en in) je les gebeurt, anderzijds kan je het gevoel krijgen dat je niet meer begrijpt wat er zo moeilijk is. Tegelijk miste ik op dat soort momenten ook de uitdaging om samen met de cursisten het denkproces te doorlopen. Ik heb nét nooit het gevoel gehad: "Wat doe ik hier eigenlijk?", maar ik denk dat het er wel aan zat te komen. En dat wou ik vermijden. Ik wou zuurstof tanken en dan als mezelf terugkeren, ik wou niet afwachten tot ik uitgebrand was en de weg naar de klas onmogelijk terug te vinden zou zijn. 

Het grote geluk vond ik in de detacheringsmogelijkheid. Dat betekent dat je als leerkracht verbonden blijft aan je school maar je engageert in een project of een functie die ook onderwijsgerelateerd is. In mijn geval is dit een onderzoek dat een meerwaarde biedt voor het onderwijs. Dat betekent ook dat ik aan het einde van het project in principe vlot moet kunnen terugkeren naar mijn klas(sen). Een mooi iets volgens mij: je blijft je inzetten voor het onderwijs, je kan zuurstof tanken door een tijd ergens anders te werken én je kan terugkeren mét praktijkervaring en een rugzak vol nieuwe kennis. 

Zonder die detachering zou ik nooit een andere (tijdelijk) job overwogen hebben. Geef toe, wie zou een vaste benoeming zomaar opgeven? Je kan ook enkele jaren loopbaanonderbreking nemen, maar die tijd bouw je geen anciënniteit meer op en begin je ook op andere vlakken onderaan de ladder. Dat is één van de redenen waarom ik met mijn ogen rol wanneer mensen spreken over het grote geluk van de vaste benoeming. Ja, het is een groot geluk en een grote zekerheid; maar doordat je er vaak erg lang voor moet voor werken, word je niet echt gemotiveerd om een zijsprong te wagen ergens tussen die periode van benoeming en je pensioen. 

Hoe graag je het lesgeven ook doet, de vlakke loopbaan die er vaak is - tenzij je ambities koestert om directeur te worden - zorgt net dat het enthousiasme na verloop van tijd in een dipje terechtkomt. Ik ken collega's die het helemaal niet erg vinden om steeds hetzelfde te geven, de veranderende cursistengroep zorgt bijvoorbeeld voor hen voor de uitdaging die ze nodig hebben.

Ik ken echter evenveel collega's die zich na een tijdje naar de klas slepen en hun motivatie niet meer opgekrikt krijgen. Volgens mij zijn dat géén slechte leerkrachten maar leerkrachten die nood hebben aan een nieuwe vibe. Ik denk dat het enorm belangrijk is om leerkrachten projecten aan te bieden waar ze zélf ook wat aan hebben. Zij het dat ze een meerwaarde betekenen voor hun eigen lespraktijk of doordat de leerkracht zelf geboeid is door het specifieke topic.

Nu wordt vaak een - vriendelijke - Chinese vrijwilliger aangeduid om een bepaald iets op poten te zetten, terwijl iedere leerkracht kan meehelpen (aan goed onderwijs) binnen bepaalde interessesferen. Als je jouw team probeert in te zetten volgens hun sterktes, kan zowel de individuele leerkracht alsook het team groeien. En soms kan het goed zijn om een collega even de vrijheid te gunnen en hem/haar de wijde wereld te laten intrekken. Ik ben onze directeur dan ook heel dankbaar dat ik deze kans mocht meepakken.

Laatstleden schrok ik van de berichten dat de mogelijkheid tot detachering misschien zou afgeschaft worden. Bij mij voelt dit aan als het (nog) kleiner maken van de benoemingskooi: "Als de leerkracht (tijdelijk) weg wil, dan moet hij dit zelf maar oplossen.". Ook als hij zich blijft inzetten voor het onderwijs. Volgens mij bewerkstellig je dan gewoon dat leerkrachten - ondanks ze er (even) geen zin in hebben - voor hun klas blijven staan. Ik hoef je niet uit te leggen dat dit voor geen van de onderwijspartijen een goede zaak is... 

Wie nu denkt: "In de privé is dat ook zo, als je weg wilt, moet je het zelf zien te regelen.". Volledig akkoord maar... In de privé kan je na een aantal maanden (of soms meteen) een vast contract krijgen. In het onderwijs is dit onmogelijk. Je start in een gewone situatie steeds met verschillende scholen, losse uren en je moet al letterlijk jaren ervaring hebben (in dezelfde school/scholengroep met hetzelfde vak/jaar) eer je aan die vaste benoeming geraakt. Even switchen is dus een heel groot risico want je moet véél opgeven en de kans dat je nog terug aan dezelfde contractuele toestand geraakt is zeer klein. 

Ik sta graag voor de klas, vertellen, uitleggen, mijn cup of tea. Nieuw cursusmateriaal maken, het is iets wat ik met heel veel plezier erbij neem. Verbeteren is vaak boeiend, zeker wanneer het om Nederlandse teksten gaat over uiteenlopende interesses van cursisten. Ik leerde veel bij de laatste jaren.  

Afgelopen schooljaar was het een 'echt' schooljaar, geen eigen studies, enkel werk en gezin. Het zou een eenvoudig jaar worden, eentje waarin ik heerlijk zou genieten van vrije tijd in het weekend en werkdagen waarop ik nog meer tijd zou investeren in mijn lessen. Maar ken je dat, dat je iets voor ogen hebt en alles een andere richting uitgaat? Toen ik voor de twintigste keer dezelfde module gaf, merkte ik dat ik meer en meer toneel speelde. Ik gaf nog steeds met plezier (dezelfde) uitleg, en ik denk dat het ook wel goed ging, maar ergens voelde het te routineus aan. En ik begon me eerlijk gezegd af te vragen of mijn enthousiasme helemaal zou uitbranden...

Het komende schooljaar zou een jubileumjaar worden, tien jaar in dezelfde school, tien jaar enthousiasme (waarbij af en toe ook wat mindere dagen de revue passeerden). Alles waar ik ooit van droomde op werkvlak, is werkelijkheid geworden. En toch. Op een bepaald moment ging ik op zoek naar nieuwe mogelijkheden om het deel afstandsonderwijs waarin ik lesgeef te verbeteren. Zoals je waarschijnlijk zelf ooit ook al ondervond, is een mens snel afgeleid eens hij begint te surfen. Na enkele klikjes zag ik een vacature verschijnen, ik was er niet naar op zoek, en toch, KLIK. Ik las, herlas en sloot het venster terug. De volgende uren en dagen kreeg ik de pagina niet uit mijn hoofd, de informatie was op mijn netvlies gebrand.

Ik vertelde het geheel al lachend aan de wederhelft en aan een vriendin. Tot mijn grote verbazing zeiden beiden: DOEN! En hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik vond dat ze gelijk hadden. Ik hoefde geeneens overtuigd te worden, ik kreeg vlinders in de buik wanneer ik dacht aan die vacature. Maar ja, wat als ze mij niet wilden? Wat met mijn huidige job? Wat met bepaalde cursisten die al hun hart en ziel blootgelegd hadden en die ik nu in de steek zou laten? Wat als de nieuwe job helemaal niet zo leuk zou zijn als de vacature hem omschreef?

Maar wat als... ik eens zou springen en gewoon zou DOEN? 
Daarmee kwamen alle positieve dingen los. Ik zou twee jaar lang (want het gaat om een tweejarig onderzoeksproject) de ongelofelijke kans krijgen om mee te volgen aan de onderzoekskant. Pakken informatie zouden mijn weg uit komen en ik zou de fantastische kans krijgen om heel veel bij te leren (als job!). Aangezien het om een IT-gerelateerd project gaat, zou ik eindelijk nog eens mijn informaticakennis kunnen opkrikken en mogen meegaan in het verhaal van de toekomst. 
En toen ik op sollicitatiegesprek ging, zag ik dat ik naast alle bovenstaande voordelen ook nog eens de kans zou krijgen om deel uit te maken van een heel fijn, enthousiast en gedreven team. 

Op 1 september ga ik bijgevolg (tijdelijk!) de statistieken in als leerkracht die geen les meer geeft... Hoewel ik langs de ene kant doodsbenauwd ben (want hell, ga ik dat nu écht wel kunnen allemaal?!), geniet ik vooral van de vlinders. En met een beetje chance, kan ik na twee jaar met een pak ervaring, nieuwe verhalen en opgepompt enthousiasme terug naar mijn oude habitat in de klas... Want eens een leerkracht, altijd een leerkracht. 

Plots was ie daar, de zomer. De afgelopen 10 maand zijn - opnieuw - in volle vaart voorbij gevlogen. We zijn weer bijna een jaar ouder, de kinderen groeien en veranderen, de seizoenen worden afgespeeld alsof het fast-forward-filmpjes zijn... 

Binnenkort - zéér binnenkort - is het zover: twee maanden vakantie. Twee maanden waarbij mensen me lachend aanspreken met: "Ha, ge zijt weer gemakkelijk hé!". Twee maanden waarin we de tijd proberen in slow motion te krijgen.
Blijf nog even klein, denk ik dan bij mezelf, wanneer ik naar onze kroost kijk. Blijf nog even jong, denk ik dan bij mezelf, wanneer ik in de spiegel kijk. Blijf nog even hier, denk ik, wanneer ik 's morgens de zon bewonder...

Er volgen verschillende mopjes: "Hoe voel jij je, als je na twee weken vakantie terug moet gaan werken?". De mensen antwoorden bijna altijd: "Dat is lastig.", mijn wederhelft zegt dan met volle glimlach: "Stel je dan eens voor hoe hard het moet zijn na twee maanden!". Hoe dankbaar, blij en gelukkig ik ben dat ik twee maanden de kans krijg om bij de kindjes te zijn en zelf ook te genieten van de zomer, ben ik steeds weer blij om in september terug aan de slag te gaan.

In de eerste week van juli heb ik steevast last van afkickverschijnselen. Nog even die mailbox checken, leeg, oké dan... Nog even de cursussen wegleggen, iets noteren, zodat ik dit volgend semester niet vergeet. Wakker schieten en denken dat ik me overslapen heb. Die ene cursist(e) niet uit je hoofd krijgen, het zou het ermee gaan na het afstuderen of de mindere resultaten? De krant lezen (hoera, er is tijd!) en al snel een drietal artikels uitgeknipt zien liggen om volgend schooljaar te gebruiken...

Het is sterker dan jezelf, na een drukke juni-maand waarbij je intensief bezig bent met je werk en met de mensen, kan je die knop niet zomaar uitzetten. En dat is voor mij het positieve aan die twee maanden. Je hebt tijd om je machine uit te zetten en terug goesting te krijgen om te starten in september. Wie dit vak met liefde en vreugde uitvoert, zal tijdens deze twee maanden continu lesmateriaal opsnuiven. Het overvalt je, overal, op reis, thuis en middenin de nacht. Maar wat is het fijn om in september deze nieuwe ervaringen, je nieuwe kennis en je nieuwe materiaal te kunnen delen en er iets nuttigs mee te doen! Het is een grote luxe maar wel een luxe die heel wat goeds teweeg kan brengen... en eentje die soms broodnodig is.

Ik durf voorzichtig zeggen dat ik de laatste jaren meer en meer geboeid raakte door het begrip ‘onderwijs’. Onderzoek, onderwijsvormen, decreten, didactische werkvormen… alles legde ik tussen mijn boterham. En met plezier. Geboeid. Heel wat artikels las en lees ik, met een zekere passie waarvan ik niet wist dat ik die in mij had.
 
En tegelijk raak ik na ieder artikel ietwat meer gefrustreerd. Niet over die moeilijke balans tussen differentiëren en ‘gewoon lesgeven’. Niet over het feit dat de korte samenvatting rond het begrip leerkracht bij heel wat mensen nog steeds neerkomt op: “Veel verlof en niets te klagen.”. Ik erger me niet aan de planlast waar we als leerkracht mee te maken krijgen. (Dankzij de digitalisering overconsumeren we niet langer bomen als leerkracht maar over het aantal bits & bytes dat we slikken reppen we beter geen woord.)
Waar erger ik me dan wel aan, hoor ik U denken.
 
Iedere dag – en gelukkig maar – wordt er aandacht gevestigd op allerhande onderwijsproblematieken en moeilijke onderwijsvraagstukken. Telkens komen verschillende onderwijstopics aan bod, doelgroep: van kleine kleuter tot jongvolwassene. Ook de eeuwige vraag of ons hoger onderwijs houdbaar blijft onder de huidige (financiële) vorm is vaste kost aan het begin van het nieuwe academiejaar. Mijn doelgroep daarentegen, daar wordt zeer weinig over gesproken. Het volwassenonderwijs, meer specifiek het Tweedekansonderwijs, blijft voor velen een groot vraagteken. Als wij al eens in de actualiteit komen, dan is het meestal in economische termen: zoveel werklozen, zoveel mensen zonder secundair diploma. 
 
De positieve kant van het Tweedekansonderwijs, daar lees ik maar weinig over. Heel wat mensen in het Tweedekansonderwijs krijgen voor het eerst een échte kans om te leren. Er wordt ook niet gesproken over het feit dat onze cursistenpopulatie bestaat uit een zeer heterogene groep, wat het lesgeven én les volgen niet eenvoudiger maakt. 
 
In het Tweedekansonderwijs werken we vol vuur om onze cursisten dat pakje zelfvertrouwen terug te bezorgen dat ze vaak in hun eerdere schoolcarrière kwijtspeelden. Problemen die weggewuifd werden - door ouders of door de vroegere school - worden bij ons serieus behandeld en waar we maar kunnen, proberen we deze te verhelpen of minstens te bevestigen. Onze cursisten krijgen een stevig pakket leerstof aangeboden, zowel algemene vorming als een specifieke basis moet verworven worden, wil men dat toegangsticket tot de arbeidsmarkt in handen krijgen. Onze cursisten krijgen het niet voor niets, ze moeten er, net als andere leerlingen en studenten, hard voor werken.
 
Wij zijn dus ook leerkrachten. Wij zijn coach, luisteraar en adviseur. Wij zijn vakspecialisten. En voor sommigen zijn wij dat laatste sprankeltje hoop. We hebben jongeren die thuis of op school geen vertrouwen kregen, die door een leerproblematiek beslisten dat het toch niet zou lukken. Er zijn volwassenen die door een burn-out hun vorige job niet meer konden uitoefenen. We hebben mensen die door een reorganisatie of vernieuwde wetgeving plots op zoek moeten naar een nieuwe uitdaging en dat juiste papiertje niet in handen hebben… Er zijn volwassenen die wegvluchtten uit hun land en hier in België hun best doen om iets nieuws op te bouwen. Allen komen ze bij ons terecht. Het zijn allen volwassenen die soms al meer dan eens bij elkaar geveegd moesten worden. 
 
We krijgen ieder semester opnieuw mensen in onze klas, waarvan de puzzelstukken door gehaspeld werden. Soms ontbreken er zelfs enkele stukjes, omdat ze die onderweg kwijtgespeeld zijn. Wij proberen alle stukjes in een goede volgorde te krijgen, en wanneer die puzzel aan het einde van hun opleiding klopt, dan is dat de mooiste puzzel die we ooit gezien hebben. Elke keer opnieuw. 
 
Dus. Wanneer er nog eens gesproken wordt over differentiëren, over de problematiek van zeer heterogene groepen of over de uitdagingen van anderstalige leerlingen in de klas, mag er ook eens gesproken worden over het Tweedekansonderwijs. Wanneer het gaat over extra ondersteuning, meer mogelijkheden en het psychisch welzijn van volwassenen, mag er ook eens gedacht worden aan het Tweedekansonderwijs. En wanneer je die ene leerling uit je klas, die het door omstandigheden opgegeven had, ooit terugziet als succesvol volwassene, mag je gerust ook eens aan ons denken. 
 
Tweedekansonderwijs, met een hoofdletter, omdat ook dit onderwijs zo belangrijk en waardevol is. Voor mensen, voor werknemers en voor de maatschappij. 

Ik zou nooit zo'n taximama worden, noch zo'n exemplaar dat de hele week rond de kinderen heen plant. Een dikke tien jaar later en net zoals met veel goede voornemens, ben ik Uber-chauffeur, maar dan zonder ervoor betaald te worden.

Dezer dagen zijn we al volop bezig met schooljaar 2019-2020(!) te plannen. Tot vervelens toe herhaal ik de vraag: "Wat willen jullie écht graag doen volgend jaar?". En iedere week krijg ik een andere variant van een antwoord te horen... Kort samengevat: ze willen àlles doen. 

De één droomt ervan om ballerina te worden (maar hier geen dansles voor te volgen, kan zoiets überhaupt in zelfstudie?!). De ander wil haar creatieve, muzikale én sportieve kant laten spreken. De kleine heer des huizes is nog de "eenvoudigste", hij wil alleen maar (vier keer per week!) voetballen. Maar laat nu net zijn ploeg nog geen licentie hebben om terug "kwalitatieve trainingen" aan te bieden. 

Je zou denken, laat ze kiezen, plan alles in en schrijf in. Vergis U niet! Tomorrowland-gewijs moet je in de wachtrij gaan staan, al dan niet digitaal. Er zijn nog zoveel wachtenden voor U, en met een beetje geluk kan je nog een plekje bemachtigen...  Dat betekent dat je tijdens de uitbolperiode (lees: juni), waarin er even op de pauzeknop gedrukt wordt wat de hobby's betreft, heel goed moet opletten om geen inschrijvingsmomenten over het hoofd te zien...

Mijn kinderen zouden één hobby mogen kiezen en één sport, ik zou de andere dagen me-time inlassen en genieten van de vele familiemomenten. In werkelijkheid werd ik een mama die met plezier plant en meegeniet van het enthousiasme van haar kinderen... en soms wel eens vloekt dat we weeral moeten rondrijden.

​Ik zorg ieder jaar weer voor een passend schema zodat alles voor iedereen leefbaar blijft. Intussen ben ik ook kampioen-in-korte-productieve-momentjes geworden. Eerst en vooral heb ik bijna altijd een boek of mijn e-reader in mijn handtas/zak/boekentas/auto liggen. Daarnaast installeer ik me geregeld tijdens de voetbaltraining in de kantine in een hoekje: koffie, wifi en werk. Tot slot ken ik de Albert Heijn en Delhaize uit mijn hoofd waardoor ik in staat ben om in 45 minuten boodschappen voor een week te versieren. 

Zolang ze vrolijk blijven genieten van hun hobby's, hun schoolwerk niet in gedrang komt én we ook nog regelmatig een familiemomentje hebben, blijf ik een enthousiaste taxi-mama. 

Iedereen heeft een idool, iemand naar wie ze opkijken. Voor mij was het bijzonder, ik had er twee, een pépé en een mémé. 
 
Uren stond ik in jouw slaapkleed show te geven op het bankskein de living, terwijl jullie beiden altijd even enthousiast applaudisseerden. Als ik uitgezongen was, trok ik me terug onder de tafel, om een boek te lezen. Of mijn haar af te knippen waarna jullie nogal bezorgd naar elkaar keken… Ik kreeg iedere keer toen ik bij jullie was lekker eten en er werd steevast geëindigd met een reepje Côte d’or chocolade. Eten was de rode draad, iedereen die bij jullie kwam, werd getrakteerd op overvloedig eten en drinken. Het idee dat er niet genoeg zou zijn van iets was al genoeg om snel nog een beetje bij te bestellen. En neen, er was nooit wat tekort. 
 
Ik leerde mooi schrijven (op kartonnekes van oude taartdozen, pépé spaarde alles), ik was curieus hoe je jouw zurkelstoversmaakte en je vertelde me al lachend welke man ik ooit moest zoeken. Toen ik op een dag bij jullie thuiskwam met mijn lief, was hij direct deel van de familie. Op een zonnige namiddag werd je zelfs geduchte concurrentie van mij, je kleindochter, “want was je jonger geweest, dan was jij ermee weggelopen”. Grappig dat je, nadat je mij allang vergeten was, nog steeds wist wie hij was. Die man met de mooie blauwe ogen. 
 
De cartoontjes van “Liefde is” konden nog wat leren van jullie. Zolang voor elkaar gezorgd, in goede en iets minder goede dagen. Je was een dulleen als rechterwenkbrauw omhoogging, was ik - stiekem - een beetje bang. Maar je was altijd rechtvaardig en je bedoelde het steeds goed, we moesten skwoone manierenhebben. Leute en plezier, het geluk uit kleine dingen halen. Kijken naar wat je hebt, in plaats van kijken wat een ander had. 
 
Om het met jouw woorden te zeggen: “’t Was altijd kermesse”. Je hebt me als kind meermaals in de war gebracht omdat ik geen draaimolen of eendjeskraam zag staan toen we naar de kermessekwamen bij jullie. Maar ik heb me dat nooit beklaagd, het was altijd plezant, altijd plezier en we waren altijd ongelofelijk welgekomen, allemaal. 
 
De afgelopen jaren was er misschien meer afscheid dan er nu is, je was al voor een groot deel weg. De laatste maanden was het dan ook een grote verrassing dat je plots terug bepaalde dingen wist. We wisten dat het waarschijnlijk geen jaren meer zou duren, maar nu je weg bent, doet het toch heel raar. Alsof het nog steeds te vroeg was, want zelfs al was je er niet meer echt bij, je was er wel nog steeds. 
 
Eén van jouw favoriete vragen aan de kindjes was of ze al naar school gingen. Je vergat het telkens weer, maar je bleef informeren. Woensdag gaan ze niet naar school, je zal het niet meer weten, maar ik ben er zeker van dat ook zij jou nooit zullen vergeten.
 
Mijn idolen. Het leven geleefd zoals het geleefd zou moeten worden. 

My and my boekskes. Er wordt nogal eens gelachen met mijn boekskes (die ik vol trots planners noem). Een tijdje geleden vroeg ik mezelf af of het niet te belachelijk was, al dat gepruts, al die lijstjes, al die planningen. Waarom niet Wild And Free leven?

Ik ontbrak op een bepaald moment goesting om te plannen, dat wild&free gedoe leek me wel wat. Maar ik begon te sukkelen. Zo moest ik af en toe 's morgens nog vlug een zwemzak in elkaar flansen. Of nam ik de verkeerde cursus mee naar school (halleluja voor de digitalisering die ervoor zorgde dat ik snel een deeltje opnieuw kon afdrukken maar wat een boomverspilling!). Wanneer de wederhelft vroeg wat er te doen was dit weekend, keek ik in mijn Google Calendar en zei ik: "Niets, we zijn vrij". Om op zaterdagavond te realiseren dat we nog een cadeau moesten halen omdat we op zondag wél ergens verwacht werden... Daarnaast kon ik uren zitten "werken", waarbij ik continu afgeleid werd; welke mails moet ik nog beantwoorden, wanneer moet ik de kindjes afhalen, wat zouden we eten vanavond... 

Het werd snel duidelijk; mijn hoofd zat vol en vast. Daarnaast was ik helemaal niet zo free; er kwam telkens wel iets in mij op dat nog moest gedaan worden (strijk! koken! verbeter! voorbereiden! poetsen! boodschappen! schilderen!). En aan het einde van de dag, bleef er geen seconde meer over voor iets wat ik leuk vond. Zonde. 

En toen kwam PlannerConEurope, waar ik 10 maand fel naar uitgekeken had en waarbij ik een maand vooraf dacht "Mwah, genoeg gepland, nu, 'k zal toch gaan.". Maar gottekes, wat was dat een perfecte timing! Eerst en vooral heb ik HEEL ERG genoten van een zalig weekendje citytrippen in Brussel. Hotelovernachting, ontbijtbuffetje, Brusselse wafel, Japans eten... Daarnaast werd ik weer helemaal enthousiast dankzij mijn plannerfamilie. Meer dan 600 eensgezinde plannerfriends die allemaal collectief the-washi-song meekweelden en die één voor één op hun eigen manier hun leven op de rails krijgen dankzij ... een planner (of meerdere planners). 

Blijkt dat ik dus wél de madam met de boekskes (planners!) zal blijven. En dat ik zelfs blij kan worden van een zwemsticker en een sticker die me eraan herinnert dat de bedden nog ververst moeten worden. Blijkt dat ik gelukkig word van een weekmenu waardoor ik één keer boodschappen moet doen en verder de hele week alles uit die magische koelkast kan halen om te koken. Wat betreft dat Wild&Free-gedoe, misschien is het niet Wild om zoveel te plannen maar aan het einde van de dag heb ik hierdoor wel meer vrije tijd. En is dat niet het ultieme doel van iedereen; tijd (kunnen) maken voor wat je blij maakt? 

PlannerConEurope is dé plannerconferentie in Europa waarbij je een weekend lang continu boeiende workshops/lezingen kan volgen over hoe te plannen, wat er allemaal op de markt is, wat de nieuwste trends zijn... Tevens zijn er Keynote speakers, een beetje de "Messi's en de Ronaldo's van de plannerwereld", die hun (bedrijfs)verhaal uit de doeken doen. Tussendoor kan je gaan shoppen in de Main Hall en als kers op de taart krijg je een énorme goodiebag vol leuke plannerspullen! Dit jaar waren er mensen uit 37 verschillende landen aanwezig, wat misschien nog het beste van allemaal is. Je leert zoveel nieuwe mensen kennen en iedereen is er ongelofelijk vriendelijk voor elkaar. Er worden heel wat spullen uitgewisseld (swaps!) en opnieuw is de generositeit ongelofelijk... 

Vrijdag ging ik dankzij Mooov-filmfestival naar de film "El Amor Menos Pensado", vertaald: An unexpected love. Toegegeven, het was een gokje, ik ken geen woord Spaans en soms kan ik me ergeren aan het temperamentvolle getater. Vooraf had ik wel goesting om te gaan maar had ik niet echt een topdag achter de rug. 

Onmiddellijk nadat de film gestart was, genoot ik van de mooie interieurs, de vriendelijke gezichten en de herkenbare situaties. Hoewel de personages een pak ouder waren, hoorde ik in mijn hoofd geregeld "aaah-ja's" en "ooooh's". Zowel ikzelf als mijn filmmaatje kwamen buiten met een happy-gevoel en heel wat stof om nadien nog over na te praten. Heerlijk, dit! 

De film draait vooral rond mijlpalen en het gevoel van "wat-nu?". Wanneer we jong zijn, moeten we naar school, slagen, misschien verder studeren. Daarna proberen we een partner te vinden. Misschien kinderen. Huisje, boompje, beestje. En als we dat allemaal hebben, zorgen we voor nieuwe mijlpalen: een carrièrezet, een eigen zaak, ... Maar wat als het moment komt, waarop alles "af" is? 

In de film heeft het koppel het moeilijk nadat de zoon vertrok om in het buitenland te studeren. Hun werk is af. Ze hebben hem opgevoed, goed opgevoed, en nu kunnen ze jaren wachten tot er misschien kleinkinderen komen. En wat moeten ze dan in tussentijd doen? 

Op een bepaald moment vertelt de vader van het mannelijke hoofdpersonage over een dag waarop hij dacht te sterven. Het gaat erom dat de mens zich nuttig moet voelen, het idee moeten hebben iets te doen wat toevoegt aan de omgeving, aan zichzelf of aan de wereld. Die drang is voor de één eenvoudiger te bevredigen dan voor de ander. Het is dan ook niet verwonderlijk dat je verloren loopt wanneer je een bepaalde mijlpaal bereikt hebt. Wanneer je je jarenlang hebt ingezet, jarenlang hebt gevochten om iets te bereiken, wat daarna?  Of het nu gaat over opvoeden, studeren, werken, een ziekte overwinnen of nog wat anders, wat doe je erna? 

Onderweg naar de (zoveelste) mijlpaal, maken we al plannen voor andere dingen. Op dat moment is er geen ruimte in je hoofd om nog iets anders te doen. De vorige jaren maakte ik (ellendig lange) lijstjes met dingen die ik zou en wou doen nadat ik afgestudeerd was. De zee van tijd die zou vrijkomen, zou ik gulzig verorberen. En toen het zover was, kon ik maar weinig bedenken dat evenveel zin had als wat ik de afgelopen jaren had gedaan.
Het was immers zo dat het zorgen bleef bestaan en nog wel een pak jaren zal doorgaan (gelukkig maar, dat lege-nest-syndroom zou ik nog niet aankunnen). Ik had en heb mijn werk, daar is ook niet veel aan veranderd. Dus wat nu, wat is de moeite om ernaast nog te gaan doen? En vooral; is het wel nodig om nog iets anders te doen? Waarom die neiging om iedere keer weer die nieuwe mijlpalen te willen en je eigen limieten op te zoeken? 

Net dat bleek zo mooi uit die film, dat het vaak gaat om wat je hébt en niet waar je naartoe wil. En dat het ook prima is om soms eens een andere weg in te slaan, zodat je nadien kan terugkeren naar wat echt telt. 

Kent ge dat gevoel, de tijd die voorbijvliegt, de agenda die bomvol staat, het stressniveau dat continu hoog staat en geregeld eens in het rood gaat? Dat ge uzelf hoort zeggen "Ja, ik doe dat wel hoor!" en nadien denkt "WTF!"? Dat ge dag in, dag uit, bezig bent. Dat je je niet goed voelt, toch opstaat, voor iedereen zorgt en denkt "Morgen neem ik eens een uur voor mezelf"? En dat uur, dat dat steeds weer uitgesteld wordt?

Automatische piloot. Zorgen dat iedereen veilig landt maar zelf je gordel vergeten om te doen, geen tijd. Af en toe een hobbelige landing die vooral pijnlijk is voor jezelf, je beschermt je passagiers, met je leven als het nodig is. 

Eventjes concretiseren: je staat om 18u 's avonds in de pannen en potten te roeren. Je zorgt voor ieder gezinslid: voldoende groentjes, vlees en patatten (en dan spreek ik over één gerecht, dat iedereen lust - of moet lusten). In je hoofd zitten nog 10 dingen die je wilt doen (die zwemzak! die ene mail zeker beantwoorden! zorgen dat de kleine tijdig in bed geraakt! niet vergeten om die rekening te betalen!...). Je roept iedereen samen (ja, die tv moet uit!), iedereen gaat zitten (blijf zitten!), en je zorgt dat iedereen zijn bord(je) heeft.
Nadat je teruggekeerd bent voor de fles ketchup, een vork die je vergeten was en een schotelvod om die gemorste ketchup mee op te vegen, ga je zitten. Je eten is al lichtjes lauw. Daar is de volgende vraag: IK HEB DOOOORST. Geen reactie geven. "Mag ik een beetje drinken aub?". Oké, even snel dan. Al kauwend haal je water en glazen, je hebt ook dorst. Nog een hap, de telefoon gaat (wat als het iets belangrijks is?), intussen haal je nog een tweede portie voor de grote eter. De hondjes blaffen, hebben zij nog geen eten gehad? Je doet het eerst eventjes, de dutsen. Koud eten, geen honger meer. Toch nog een hap nemen, genoeg, afruimen. Je hebt geluk, de kinderen kunnen dit al zelf, spijtig dat er een bord valt. Opkuisen (wat als er iemand in trapt!?). Zagen: maak die boekentas; is jouw agenda al ondertekend? Verdergaan... Een paar uurtjes later zit iedereen in bed.

Tijd om toch nog vlug die rekening te betalen. Ah, die mail wou je zeker ook nog beantwoorden! Er zijn meer mails binnengekomen, die doe je ook even, je hebt nu tijd, het is rustig in huis. Voor je het weet is het al te laat om dat uurtje 'voor jezelf' nog te nemen. Morgen dan maar, nu is het bedtijd... 
De volgende ochtend sta je om 6u30 boterhammen te smeren (schoollunch), je snijdt fruit voor alle kindjes (geen tijd om dat voor mezelf te doen), netjes gestapeld in knappe doosjes. Je zorgt voor gezonde snacks, water en een sapje. Daarna dek je de ontbijttafel. Je geeft de honden eten en je gaat iedereen vrolijk gaan wekken (ja, je moet echt opstaan! neen, het is nog geen vakantie! ik wil ook liever thuis zijn vandaag!). Om acht uur (luxe!) moet je in paniek iedereen bij elkaar roepen (we gaan echt te laat komen hé, we zijn te laat, we gaan er misschien geraken... wat, heb jij zwémmen vandààg???...) Je zet iedereen relatief vrolijk af, tijd om zelf te gaan werken. Je gaat nog rustig een koffie drinken, maar eerst wil je nog die cursist zijn vraag beantwoorden. Aja en nog snel extra kopietjes nemen, ze zullen daar tevreden mee zijn... And so on.

Ik ben overtuigd dat ik één of andere vorm van hyperactiviteit bezit; mijn hoofd staat nooit of te nimmer stil. Dat probleem ligt 100% bij mij, ik wil alles en liefst direct. Maar soms moet je niet alleen luisteren naar wat je wil en moet je ook luisteren naar wat je nodig hebt. Gisteren kreeg ik een aanbod om nog twee maand lang extra uren bij te nemen. Heel tof, heel plezant, financieel misschien ook leuk meegenomen. En ik hoorde mezelf "neen" zeggen, voor het eerst, misschien wel ooit. Deze morgen kreeg ik felicitaties van een collega, E I N D E L I J K zeg je neen. Ik doe minder dan ooit op dit moment (ja ik werk fulltime, ja ik zorg voor ons gezin, ja ik ben aan het schilderen in huis, ja ik ben boeken aan het verslinden, kijk Netflix en ben ferm aan het opruimen...), maar ik doe genoeg en dat is meer dan genoeg. 

Een herlaadbare batterij kan je heel vaak bijladen maar als je ze telkens even snel terug leegmaakt, begint het allemaal wat trager te gaan. Mijn persoonlijke lader werkt nog steeds niet optimaal en ik wil mijn batterij niet kapot maken, daarom gun ik ze de tijd om weer helemaal op te laden. Ik ben heel dankbaar voor die automatische piloot die zorgt dat alles blijft draaien maar ik probeer meer en meer tabbladen in mijn hoofd te sluiten zodat er ten volle be- en geleefd kan worden.

Meer tijd maken, tijd opeisen, om rustig te eten, ook een appel voor jezelf te snijden, even te ademen tussendoor, het is zo belangrijk. Volgens mij is het zelfs tamelijk evident. Die automatismen van te dienen en te bedienen zitten echter zo ingebouwd dat het heel moeilijk is om deze uit te zetten. Maar het is het proberen waard, for the long run.

Vakantie. Ik heb er veel, soms teveel, soms zelfs nog te weinig. Me-time is schaars hoewel ik heel wat meer thuis ben dan de gemiddelde Belg/Vlaming. Een groot geluk en soms een grote frustratie, terwijl de echtgenoot vaak gaat werken, heb ik de luxe (en soms de pech) dat ik iedere vakantie met onze kroost samen kan doorbrengen. 

In mijn hoofd betekent dit dat ik hemelse ochtenden beleef waarbij we lang slapen, rustig genieten van een kinderfilm, ons klaarmaken en vreugdevol genieten van een heerlijke lunch. In realiteit betekent dit soms dat ik me om 10u al begin af te vragen wat ik ooit zo leuk vond aan een groot gezin. Tegen 10u05 zit dat meestal terug goed, en kan ik me -zelfs middenin een childfight- weer helemaal geven.

In werkelijkheid vind ik het 90% van de tijd zalig om mama te zijn en vind ik het een zegen om écht aanwezig te kunnen zijn. Alleen wordt het soms erg moeilijk om (nog) een nieuwe activiteit te vinden, weer iets anders te knutselen, ... En vooral; heel wat dingen zijn gewoonweg enorm duur. Dus probeer ik op alle vlakken zoveel mogelijk creatief te zijn. Daarnaast moet ik op zoek gaan naar activiteiten waar zowel de grotere broer en zus alsook de kleine zus zich kunnen uitleven.
Het liefste ga ik minstens één keer  per week naar een plek waar ik zelf kan werken. De binnenspeeltuin is een safe-haven voor teachermoms. Meer dan eens zie ik "collega's" ook druk aan het werk, het fijne is dat de kindjes dit - voorlopig? - heel tof vinden en dat ik aan het einde van de dag zelf ook een voldaan gevoel heb omdat mijn to-do-lijstje weer wat ingekort is. 

Een tipje: websites als Groupon en Outspot hebben vaak allerlei aanbiedingen, zowel voor etentjes, hotels als (korte) uitstapjes. Zo belandden we vanmiddag in een lokale speeltuin waar ik voor 13.99 euro naartoe kon met de drie kindjes én ze eveneens een pannenkoek kregen. Een batje (=koopje) zoals we zeggen... 

Dankzij deze uitstap kon ik drie grote opdrachten van mijn lijstje schrappen en heb ik mijn planning voor volgende week al klaar. Het blijft een moeilijke oefening en het woord "vakantie" is niet evident om te definiëren als leerkracht.
Vorige week heb ik mezelf wél een week échte vakantie cadeau gedaan, een week zonder mailbox, zonder verbeterwerk, zonder voorbereidingen... De batterijen opgeladen om deze combi-week (werkvakantie) aan te kunnen en volgende week weer helemaal vrolijk voor de klas te komen! 

Stilzitten was nooit mijn sterkste punt. Ik was meestal niet de beste, de snelste of de knapste maar ik was wel altijd zeer vastberaden en enthousiast om de eindmeet te halen. Zo wou ik jong op eigen benen staan (het werden vier benen aangezien ik mijn wederhelft leerde kennen en we samen een huis kochten). Ik wist dat ik snel wou werken maar ik had geen idee wat ik precies wou doen. Nogal holderdebolder kwam ik terecht in de lerarenopleiding, na drie weken omzwerving in de richting facilitair management (wat obviously niets voor mij was). Holderdebolder vat mooi samen wat de afgelopen jaren allemaal gebeurd is, c'est la vie, je pense...

Had je me twaalf jaar terug verteld: je zal drie kinderen hebben en getrouwd zijn, ik had U vierkantig uitgelachen. Wat zeg ik, ik deed het in mijn broek van het lachen.  En ik denk dat de mensen rondom jou, die me een béétje kenden, ook eens goed gelachen zouden hebben... En toch, here we are, een gezin van vijf. Huisje, plantjes, beestjes, kindjes. Nu zou ik willen zeggen tegen mijn twaalf-jaar-geleden-zelf: geen zorgen, het komt méér op je poten dan je ooit had gedacht. 

Korte samenvatting van de afgelopen 12 (!) jaar: huis gekocht, huis verbouwd, samenwonen, getrouwd, zwanger, huis verkocht, zwanger, gebouwd, verhuisd, bevallen, start academische bachelor, zwanger, afgestudeerd in KULAK, jaar ziekteperikelen met kind nummer drie, start Leuven, afgestudeerd Leuven: master check. 
Dat daartussen nog heel wat gebeurd is, dat is logisch vermoed ik, zo kreeg ik te maken met enkele (kleinere) operaties, pakte ik een hernia op onderweg, werd ik een keer onverklaarbaar ziek en was het soms op werkvlak ook niet allemaal rozengeur en maneschijn.

Maar stilzitten, dat zat er nooit in tijdens die twaalf jaar. Iedereen met een gezin, kinderen, werk, boy, iedereen die lééft, krijgt ermee te maken: slapeloze nachten, overuren, activiteiten waar je geen neen kan (durft) op zeggen...
Het ding is, op een bepaalde dag moet je toch een béétje stilvallen. Die dag kan komen op het moment dat alles "af" is, al betwijfel ik of iets ooit volledig af geraakt. Of het licht kan uitgaan op het moment dat je in tranen uitbarst tijdens een leuke koffie-date terwijl er niets over jou gezegd werd... Sindsdien ben ik heel hard bezig met mezelf te pushen om mezelf niet te pushen, begrijpt ge? Mezelf dwingen om geregeld stil te zitten.

Zo had ik aan mezelf beloofd geen nieuwe opleidingen te starten dit jaar (met enkele online cursussen als uitzondering is dit al gelukt). Zo had ik mezelf beloofd geen drastisch crash-dieet te gaan volgen om die extra kilo's wéér kwijt te geraken. Dat is goed gelukt, zo goed dat ik intussen nog méér kilo's kwijt mag/wil, maar dat is ok. Met tijd en niet te veel boterhammen komt dat zeker terug op zijn plooi. Plannen is een hobby, veroorzaakt door de overload aan activiteiten die ik kon plannen, dit jaar probeer ik hem geregeld aan de kant te schuiven, nikske plannen, alleen niksen. Kleinigheden, waar de meeste mensen geeneens miserie zouden mee hebben, maar die voor mij een grote opdracht zijn. Voor velen is het trainen om eens niet druk te zijn. Maar onderschat nooit hoelang je kan niksen en hoeveel deugd het kan doen.

In mijn ogen was stilstaan gelijk aan achteruitgaan. En ik wou vooruit. Alleen begon ik me na de zomer af te vragen, waar wil ik dan eigenlijk naartoe? Ik bén er, nu, vandaag en misschien morgen niet meer? Of volgend jaar? Of over veertig jaar? Als je alleen maar denkt aan vooruit, hoe blik je dan terug op wat geweest is? Soms moet je wat gas terugnemen en genieten van de rit, niets mooiers dan onderweg even om je heen kijken.